ගාල්ලට ඉහල අහසේදී අපේ පුකවල් ලෙලිගිහිපු හැටි.... ( බිග් මැච් ආතල් කතා )

දුමීගේ පුක ගැන කතා නිසා හා බිග්-මැච් සීසන් එක නිසා අලුත් වෙච්ච  පුක ගැන මතකය අවදි කිරීමට අවසර....!!!

ඒ 2007 අවුරුද්ද... මෙච්චරකල් ජීවිතේ ගතකරපු සුන්දරම අවුරුද්ද...  පොඩි මෑන් පාසලේ ශිෂ්‍ය නායකයෙක් විදියට කටයුතු කරපු කාලෙ මුල්ම අවුරුද්ද... ඒ කියන්නෙ අපි ජුංඩො කාලෙ.... ස්කෝලෙ ඇතුලෙ පට්ට පොරවල් උනාට බෝඩ් එක ඇතුලෙ ලොකු අයියලාගෙ සියලු අනසක වලට යටත් වෙලා තියෙන හැම පක්කලි වැඩක්ම කරපු... පොඩ්ඩක් හරි වැරදුනෝතින් පැය දෙකේ තුනේ වාඩිවෙන පුටු උස්සගෙන ඉදපු කාලෙ...

 පක්කලි වැඩ කියල කිවුවත් ස්කෝලෙ වෙනුවෙන් කරපු ඒ හැම වැඩක් නිසාම ජීවිතේට ලැබුන අත්දැකීම්නම්  කියල වැඩක් නෑ... ඊටත් වඩා ගනිපු ආතල්  සහ දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් ඇරෙන්න   දැනට ජීවිතේට ලැබුනු   ඇත්තම යාලුවො ලැබුනෙත් ඒ කාලෙයි......

ස්කෝලෙ ලොකු පොඩි කොයි එකත් ආස බික්-මැච් සීසන් එකටයි...  පෙරඩ් යන්න.. කොඩි දාන්න ..කොඩි කපන්න..  කැට යන්න... බිග් ඩිබෙට් එකට කෑගහන්න  මැච් එක දවස් දෙකේ පිස්සු කෙල්ලින්න...ලිමිටඩ් ඕවර් මැච් එක ... ඕ. බී මැච් එක.....  එතකොට නයිට් එක...  ආතල් කෝටියයි... 

අනිත් උන්ට ආතල් කෝටියක් ගන්න  පරිප්පු නැවු පිටින් බාන්න වෙච්ච සෙට් එකක් තමයි ස්කෝල දෙකේම ෆ්‍රිෆෙක්ට්ල කියන්නෙ... ඒත් ස්කෝලෙ වෙනුවෙන් ලැබුන ඒ වගකීම ස්කෝල දෙකේම උන් කලේ බොක්කෙන්මයි...  පිස්සලගෙ ස්කෝලෙත් එක්ක අවුරුදු සීයකට එපිටින් ඉදන් පටන් ගනිපු බිග්මැච් එක වටා ගෙතිල තිබුන ඒ සංස්කෘතිය  බිග් මැච් ගහන අනිත් ස්කෝල වලට වඩා  මේ ස්කෝලෙ දෙකේ උන්ගෙ ලේවලටම වැදිල තිබුන කිවුවොත් ඒක බොරුවක් නෙවෙයි....

ස්කෝලෙන් අයින් උනත් ලෝකෙ වටේම විසිරිල ගියපු උන් අවුරුද්දකට සැරයක්වත් සෙට් වෙන්න බිග් මැච් එක නිසා... ඒකෙ ආයෙ හෝදන්න දෙයක් නෑ... ස්කෝලෙ යනකාලෙ ඔය බිග් මැච සංස්කෘතිය නිසාම  ස්කෝලෙ දෙකේ උන් පොඩි පොඩි කොකු දාගත්තත් ටික කාලෙකින් උන්  අම්භානෙකම සෙට් වෙන එක අනිවාර්යෙන්ම වෙච්ච දෙයක්...

බිග් මැච් සංකෘතියෙ ස්කෝලෙ දෙකේ ෆ්‍රිෆෙක්ලට වෙන් වෙලා තිබුන ප්‍රධාන රාජකාරිවලින් එකක තමයි කොඩි දැමීම... ඔය කොඩි දාන අතරතුර අපේ ආදරනීය සගයෙක් අඩි 40ක් විතර උස චූ කදම්භයක් නිකුත් කරපු හැටි  කලින් කිවුවනෙ...  ගාල්ල ටවුන් එකේ හැම ලයිට් කනුවක්ම බඩගාල  පත සයිස් උනගස්වල පත කොඩි දාන එක ලේසි වැඩක් නෙවෙයි....

  ඒකෙනුත් අමාරුම වැඩේ උනේ වෙරලෙ ඉදං මීටර් 800ක් විතර  එහායින්  මුහුද මැද තියෙන ලිහිනි ගලේ කොඩිය දාන එක සහ ගාල්ල පාක් එකේ තියෙන තල් ගස් වල කොඩි දාන එකයි... දවස් දෙක තුනක් තිස්සෙ ලයිට් කනු පහලවක විතර කොඩි දැම්මට පස්සෙ දවසක විතර රෙස්ට් එක අරන් ඊට පස්සෙන්ද  හවස අපි සෙට් උනේ තල් ගහේ කොඩිය දාන්නයි... කාර්‍ය බහුල  ගාල්ල නගරය පොඩ්ඩක් නිදාගත්තාම රෑ 11 විතර ලයිට්කනුවල කොඩි දාන අපි තල් ගහේ කොඩිය දාන්නෙ සෙට් වෙන්නෙනං හවස දෙකට විතර....


 ගාල්ල ග්‍රවුන්ඩ් එකේ පාක් එක පැත්තට වෙන්න ටෙන්ට් එක  ගහන උන් පාර්ක් එකේ තල්ගස් තුනෙන් දෙකකත්.. අනිත් උන් ඉතිරි තල්ගහෙත් කොඩි දාන එක තමයි ඉස්සර සිරිත.. අවුද්දෙන් අවුරුද්ද පැත්ත මාරු වෙන නිසා අවුරුද්දක් ඇර අවුරුද්දක් තමයි තල් ගස් දෙකක කොඩි දාන්න සෙට් වෙන්නෙ...

අපේ වාසනාවට හෝ අවාසනාවට අපේ අවුරුද්දෙ තල් ගස් දෙකකම කොඩි දාන්නයි  නියම වෙලා තිබුනෙ... සින්නො සෙට් එක එක තල් ගහක දානකොට ජුන්ඩො සෙට් එක එක ගහක දානවා.... ගේමට තමයි කොඩිය දාන්නෙ...

අදාල දවසෙ අවශ්‍ය උපකරනත් අරගෙන අපි අපේ ඒ දවස්වල නිල ප්‍රවාහන සහකරු පුටාර් වල නැගල ගාල්ල පාර් එකට ආවා...සෙට් එක ඔක්කොම හතලිහක් විතර...  මොකද එක ගහක කොඩියක් දාන්න විස්සක්වත් ඕනෙ...  ඒ මොකද කියල තමයි ඔය පහලින් තියෙන්නෙ...

Sony Ericsson K 310 එකකින් අරගෙන පස්සෙ කපල අලවපු පොටෝවක් තමයි ඔය...

තල් ගහෙන් භාගෙකට වඩා උස උනගහක තමයි කොඩිය ගැටගහල දාන්නෙ... මුලින් ඒකට සුපිරි පයිලය්ල දෙන්නෙක් ගස් දෙකට නැගල මුලින් ගහ උඩ සුද්ද කරන්න ඕනෑ...

ඒ අතරෙ අනිත් උන අපේ එකෙක්ගෙ උසට පරතරේ හිටින්න සිංගල් පොලු බැදගෙන ගහ උඩට යන්න ඕනෙ....  සිංගල් පොලු බදිනව කියල අපේ ඩික්ෂන්රි එකේ හැදින්නුවෙ දෙකේ දෙකේ පොලු ගහේ ඒ ඒ ස්තානවල නැවතිල ඉන්න පුලුවන් විදියට බදින එකටයි....


එහෙම බැදපු සිංගල් පොලු වලට එකා බැගින් නැගිනවා... ඊට පස්සෙ බෙල්ට්  එකක හෙම දාගත්තට...( ගහත් ඉනත් අර ගස් කපන මිනිස්සු වගේ දාන පටිය සිංගල් පොල්ලෙ හිටගෙන බෙල්ට් එක දැම්මට පස්සෙ අත් දෙකම නිදහස් ) පස්සෙ තමයි මිෂන් එකේ අමාරුම හරිය...  කොඩිය ගැටහහපු උණගහ තල් ගහේ මුදුනට අරගෙන යන එක...

විනාඩි තිහක විතර ගේමකින් තල්ගහ මුදුනට උණගහ අරගෙන යන එක සෙල්ලං කෙරුවාවක් නෙවෙයි එකෙක්ට හරි උනගහ ඇතාරුනොත් පල්ලහෙහා ඉන්න උනුත් සුද්ද කරගෙනයි උනගහ වැටෙන්නෙ... ඒ මදිවට මූද අයිනෙ නිසා තල් ගහ හුලගට පැද්දෙන්නෙ නිකන් මොකද්ද එකක වගේ...  එතකොට ගාල්ල සුප්ප්‍රසිද්ද සමනල පාලම යටින් යන කුණූ ඇලේ පතුලෙ ගල් පේනකොට කකුල් දෙක මැඩලින් ගහන්නෙ නැති එකෙක් ඉදියෙ නෑ...  අනිත් ලොකුම බාදකේ ත්මයි කෝටි ප්‍රකෝටි සංඛ්‍යාත දිමි ජනතාව..

කොඩිය සහිත උණගහ තල්ගහ මුදුණට සම්ප්‍රාප්ත වෙමින්

දිමියන්ගෙන් වැඩිම ප්‍රස්නෙ තිබුනෙ ගහේ කරටියේම ඉන්න හතර දෙනාටයි...  ගහ උස්සල උඩටම ආවට පස්සෙ ලණූ දාල ගැටගහන්න වෙන්නෙත් උන් හතර දෙනාටයි... මැරුනත් උණ ගහ අත නොඇර.. අඩි හැටක් හැත්තෑවක් ඉහල අහසෙ දිමි ප්‍රහාරයට ලක් වෙමින්... හුළගට වැනෙමින් තොල් පට්ට යනකං ලණුවල ගැට තදකරන ගමන්... නහයෙ කටේ විතරක් නෙවෙයි කලිසම අස්සෙත් දදුවන කොඩවු පිහිදාමින්... අපිට වාඩිවෙලා  ඉන්න තිබුනෙ අයිනෙ දාරෙ කටු කටු තියෙන තල් අතු වලයි...

ගස් බඩගාන්න ලයිට් කනු බඩගාන්න  අපේ යුනිෆෝම් එක වෙච්ච ගල් ෂෝටෙ කලිසං කකුල් අස්සෙන්  ගල් ෂෝට හිල් කරගෙන තල් අතුවල දාර කටු වලට  අපේ පුකවල් හිල් වෙන එකනං  නවත්තන්න විදියක් තිබුනෙ නෑ...  ඒ මදිවට ජොකාගෙ පටිවලට ඉඩමක මායිම දිගේ කානු කැපුව වගේ  පුක වටේටම හම යනකන් කැපිල තිබුන නිසා ගහැන් බැහැ ගත්තට පස්සෙ කට්ටිය ඇවිද්දෙ සත්තුවත්තෙ කෑම කාල කාල වැඩියේ පීනන්නෙ නැතුවම  හෙන සයිස් වෙච්ච පෙන්ගුයින්ල වගේ... බකල් ගගහ...ඇයි ඉතිං අර මායින් එකට ගෑවෙනකොට බුදු සනීපයි...

ඊටත් වඩා සනීපම වැඩේ තමයි රෑ වෙලා ආයෙත් ස්කෝලෙට ඇවිත් ටැප් එකක් උඩ පැත්තට හරවගෙන නානකොට දැනෙන සනීපෙ...  කට්ටිය වතුර පාරට  පුකවල් ඇල්ලුවෙ  පරණ මලකඩ කාපු දොරවල් ඇරෙන සද්දෙට කෙඳිරි ගගා...

ඊටත් පස්සෙ අහුවෙන දෙයක් ගිල දාල ස්කෝලෙ උසම තැන තියෙන අපේ රූම් එකේ කොරිඩෝවෙ කට්ටියම පුකවල් උඩ තියාගෙන නිදාගත්තෙ ඈත කඳු රැල්ල සිප එන සුලං රැල්ලට අපේ පුකවල්ලද සිපගන්න ඉඩ දෙමින්....


බිග් මැච් සීසන් එක වෙනුවෙන් තවත් සික පූතල වෙන... නැක පුතිවෙන  බික්මැච් ආතල් කතා බලාපොරොත්තුවන්න.......


 මග දිගට 19 බැලිවෙ නැති අයට....