දින අමතක වීමේ පොඩි ලෙඩක් තිබුනත් නත්තලට පසු දා නිසා පොඩි මෑන්ට දිනය හොදටම මතකයි...... පහුගිය අවුරුදු හත පුරාවටම උදෑසන වගේ හිත පුරාම පෙරලිකරමින් තිබුන ඒ කාටවත් නොකී එක් සිදුවීමත් එක්කම අදත් උදේ පාන්දරම පොඩි මෑන්ට අවදි උනා... සාමන්‍යයෙන් අවදින වෙන වේලාවට වඩා පැය හතරක් පහක් කලින් උනත් පහුගිය අවුරුද්දෙ නත්තලට පසුදා එක්ක ගත්තාම ඒකෙ අමුත්තක් තිබුනෙ නෑ...... හිත ඒ විදියටම පොඩි වෙනස්ක්වත් නැතුව පොඩි මෑන්ට රිද්දන්න ගත්තා.. ...
හැමෝම දන්න සිද්දියක එක් අතුරු කතාවක කවුරුවත් දන්නෙ නැති කොටසක් හැමදාම හිතේ හැංගිලා තිබුනා... වෙනදාට ඒක හිතෙන් තියාගෙන විශේෂ හේතුවක් නැතිනම් වදින්න විතරක් පෝයකටවත් පන්සලට නොයන පොඩි මෑන් වදින්න විතරක් අවුරුද්දෙ එකම එක දවසකට පන්සල් ගියානම් ඒ දෙසැම්බර් 26 වෙනිදා.... රෑට නෙවෙයි උදේ.... දහයට විතර....
අරුදු හතක් පුරාවට හිතේ හැංගිලා තිබුන දේ මේ විදියට එලියට දාන්න හිතුනෙ ඇයි කියලනම් හිතෙන්නෙ නෑ... සමහර විට බ්ලොග් කෙරුවාවට ඇබ්බැහි වෙලා නිසා වෙන්න ඇති... කාටවත් කියන්න බැරි දේවල් එලියට දාන්න හොදම තැන මෙතන කියල හිතෙන නිසා වෙන්න ඇති....කොහොමින් කොහොම හරි බ්ලොග් එකේ පලවෙනි වතාවට කටින් නොකියවුන හිතේ ගැගිලා තිබුන දෙයක් එලියට එන්නයි මේ හදන්නෙ...
දිනය හරියටම මීට අවුරුදු හතකට කලින්... අද වගේ දවසක්...
වෙලාව... මේ සටහන ලියන්න ගනිපු වෙලාවමයි... උදේ 7ට විතර ඇති...
හැමෝටම මතක ඇති එදා පෝට දවසක්.....
ඒ වෙද්දි පොඩි මෑන් ස්කෝලෙ දහය වසරෙ ඉගන ගනිපු... ස්කෝලෙ උන්ට වඩා ගමේ ටියුෂන් පන්තියේ කොල්ලොත් එක්ක බොක්කෙන්ම ෆිට් එකේ ඉදපු බෙල්ල කැපුවත් හිතුන දේ කරණ මහ නාහෙටම අහන්නෙ නැති එකෙක්.... හැම පෝයදවසකම වගේ ඊට කලින් කතා කරගත්ත විදියට මූදෙ නාන්න යන්න පොඩි මෑන් ලේස්ති උනා... තමන්ගෙ වයසෙ හැම එකෙක්ටම වඩා වගේම දන්න කියන ඕනෑම එකෙක්ගෙන් පොඩි මෑන්ට වඩා පීනන්න පුලුවන් උන් ඉඳියනම් ඒ පස් හය දෙනෙකුට වඩා නෑ.... උනුත් ස්කෝලෙ ලයිෆ් ස්විමින් එකේ අයියලා... කොච්චර පීනන්න පුලුවන් උනත් තනියම මූදේ නාන්න යන්න පොඩි මෑන්ට අවසර නෑ... අනිත් උන්ටත් එහෙමයි... ඒක නිසා ස්විමින් ට්‍රන්ක් එකට උඩින් කලිසමක් දාගෙන පොඩි මෑණ් වෙන්ද වගේම ගෙදරින් පිටත් උනා...
අපි හැමදාම උදේට ගෙදරින් පිට උනේ මැච් එකක් විකුණලයි... ඒ කියපු විදියටම උදේ 11 විතර වෙනකම් සෙල්ලම් කරපු අපි අපේ නිල ප්‍රවාහන සහකරු වෙච්ච පුට් සයිකල් පිටේ දෙන්න තුන්දෙනා නැගලා උනවටුන වැලෙ දේවාලෙට එන එක පුරුද්දක්.... මූදෙ නාන්නටත් වඩා ජංගි කෑලි ගහගනිපු සුද්දියො බලන්න... පෝය දවසක්නම් අනිවා ජංගිවලට වඩා ලංකාවෙ වටෙනම එක එක සයිස් එකේ ලෝකල් කෑලි බහින එක අපි අත්දැකීමෙන් දන්නවා... සුද්දියොන්ගෙ යන්තං අහවල් තැන් වැහිච්ච ජංගිකෑල්ලි එල්ල ගනිපු කැරපොතුපාට ඇඟ බලනවට වඩා තෙමිච්ච කලිසමක් අස්සෙන් යන්තං පේන අපේ පුරුදු ලංකාවෙ පාටට අපි ආස වෙව්ච්ච නිසා පෝය දවසට මූදෙ නෑමනං අත ඇරියෙම නෑ....
වෙනද සෙල්ලම් කරල දවල් වෙලා වැල්ලට ගිහින් හවස් වෙනකං ඉදියත් සෙල්ලං කරන්න තරම් කට්ටියක් එදා ඉදියෙ නෑ...
" නත්තල් පාටිවලට ගිහින් කෙලල කෙලල නිදි ඇති තාම.... "
හසරංගයා එහෙම කිවුවෙ නමය විතර වෙනකනුත් පිට්ටනියෙ ඉදියෙ අපි හතර පස් දෙන් එක් නිසා....
" මේ මඟුල හරියන්නෙ නෑ බං.. යමං අන්න අද වේලාසනම නාන්න... "
වෙන්න තියෙන දේවල් නවත්තන්න බැරි නිසා වෙන්න ඇති... එකෙක්වත් අකමැති උනේ නෑ... ඉම්බුව ඇර....
"මම එහෙනම් ගෙදර යනවා...."
ඌ කිවුවෙ ඌට පීනන්න බැරි නිසාමයි... පීනන්න බැරි නිසාම ඌ වතුරට බයයි... හදිස්සියෙන් හරි අපිත් එක්ක නාන්න ආවත් කවදාවත්ම ඌ ඉනෙන් උඩට වතුර එන්න ඈතට ආවෙ නෑ...
" මෙන්න මේ විකාර නැතුව යමං... මොකද උඹලගෙ කපපු තැනින් ඇතුලට වතුර යනවද... ?? "
හැමදාම ඔයවගේ වෙලාවට මුස්ලිම් ආගමිකයෙක් වෙච්ච ඌට කට කැඩිච්ච විහිලුවක් කරේ පොඩි මෑන්.. ඒක විහිලුවක් විදියටම බාරගන්න තරම් අනිත් එවුන්ට නොතිබුන හොද හිතක් ඌට තිබුනා... ඌ නෙවෙයි කිසිම දවසක වචනයක් කිවුවෙ...
"මේ එහෙනම් දෙවටෙට දාල යමං... තාම අම්මල ගෙදර ඇති.. දැක්කොත් ඔක්කොමලට සොරි තමයි..."
ඉම්බුවා... පොඩි මෑන්ගෙ ඒ දවස්වල ඉදපු හොදම යාලුවා...යාලුකමට ආගම ප්‍රස්නයක් උනේ නෑ කවදාවත් අපිට... මුස්ලීම් ආගමේ ඉගැන්වීම් වලට ඒකාලෙ ඉදලම තදින් විරුද්ධ උන පොඩිමෑන් ඉම්බුවත් එක්ක වාදකරගනිපු දවස් අනන්තයි... ඒත් උන්ගෙ අවුරුදු කාලෙට හදන වටලප්පං අපි රස බලනකොට.. අපේ කැවුම් උන් රස බලනකොට ඒ වාද විවාද ගැන හිතේ කොනකවත් තිබුනෙ නෑ... කොච්චර බැනගත්තත්... වලිය හැමදාම ඉවර කරේ ඉම්බුවා... ඒ පරාජෙ හැමදාම ඌ බාර අරගෙන... උපතින්ම වැඩියෙ සද්ද නොදාන එකෙක් වෙච්ච ඉම්බුවට ඉදපු එකම යාලුවා පොඩි මෑන්... අනිත් උන් එක්ක කතා කරත් සෙල්ලම් කරත් ඊට එහාට උගේ වැඩි සම්බන්දයක් තිබුනෙ නෑ...
බයිසිකල් හතරක අපි අටදෙනෙක් දෙවටෙ හන්දියට එනකොට වෙලාව නමයයි කාලට කිට්ටු ඇති... අකුරැස්සෙ පාරෙ ඉදල දෙවටෙ හන්දියෙන් මාතර පාරට වැටිල වැල්ලෙ දේවාලෙට තිබුනෙ කිලෝමීටර් දෙකක විතර දුරක්... පුරුදු විදිඅම හංදියෙ අයිනෙ තියෙන පෙට්‍රෝල් ෂෙඩ් එක මැදින් දාල අපිට කලිං ආව බයිසිකල් දෙකම මාතර පැත්තට හැරෙවුවා... ෂෙඩ් එක ඇතුලෙ තෙල් ගහන්න ත්‍රීවිල් පෝලිමේ නවත්තල තිබුන බයිසිකලෙන් බැහැපු අපි දෙන්න ශෙඩ් එක අයින දිගෙ බයිසිකලෙත් තල්ලු කරගෙන මාතර පාර ගාවට ආව විතරයි.... එහාපැත්තෙ පාර අයිනෙ තිබුන මාලු ලෑලි ගලවගෙන ආව වතුර පාරට අපේ දනහිස හරියට විතර වෙනකම් පාර වතුරෙන යටඋනා.. වෙන දෙයක් හීනෙන්වත් හිතාගන්න බැරුව එක එකාගෙ මූන බලනවත් එක්කම දෙවනි වතුර පාර ආවෙ අයිනෙ කඩවල වහලවලුත් ගලවගෙන...
අනිත් හැම එකාම කරනව වගේ පන බයේ අපිත් හිස හැරුන අත දිවුවා... අන්තිමට දුවල නැවතුනේ අකුරැස්ස පාරට හැරෙන තැනට ටිකක් මෙහාට වෙන්න තියෙන රේල් ගේට්ටුව ගාව... වතුර පාරත් එක්කම අඩිගුලක් වගේ ඇවිස්සුන දෙවටෙ හංදියේ ගෑනු මිනිස්සු ළමයි වාහන ඉවක් බවක් නැතුව එහේ මෙහේ ගියා... හූ සද්ද විලාප සද්ද එක්ක මිනිස් ජීවිත උදුරගන්න ආපු වතුරපාට ගෙවල් දොරවල් කැඩිල යන සද්දත් එක්ක එහේ මෙහේ යන වාහනත් තුන හතරක් එකට හැපුනෙ මහා සද්දෙට... ඒ එක්කම පාර හිර වෙලා නිසා වැදුන වාහනවල හෝන් සද්දවලින් මර බයේ ඉදපු මිනිස්සුන්ගෙ ඒ බය තවත් බය තවත් වැඩි උන බව දන්නෙ අත්දැකීමෙන්...
රේල් ගේට්ටුව ගාවට එනකනුත් දුවගෙන ආව අපි දෙන්නට ඊට එහාට යන්න විදියක් තිබුනෙ නෑ... වහන පවා පාරෙ අතාඑරලා දාල දුවන මිනිස්සුන්ගෙනුයි වාහනවලිනුයි පාර වැහිලයි තිබුනෙ... ඒ වෙනකොටත් දනහිස හරියට ටික් උඩට වතුර පාඅර තිබුනා....
මරු විකාරෙන් ඔලුව පිස්සු වැටිල ඉදපු අපි දෙන්න ඊට පස්සෙ කරේ මුහුදට සමාන්තරව තියෙන රේල් පාර දිගේ දුවපු එකයි.... තප්පර දෙක් යන්න කලින් රේල් පාර පැත්තක තිබුන පුංචි ලෑලි ගෙවල් ගලවගෙන ආව වතුර පාරට අපිට ඉස්සරහින් දුවපු මිනිස්සු අහුවෙලා ගහගෙන යද්දි දුවන එක නවත්තල ආපහු හැරෙන්න හැදුවත් අපිට අත් උනෙත් ඒ සෙතේමයි.... තප්පර ගානක් වතුරත් එක්ක පොර බදනවත් ඉම්බුව මගේ ඇගේ එල්ලෙන්වත් තාපයක් වගේ මොක හරි ගැට්ටක් අහුවෙනවත් මට යන්තමට මතකයි.... ඒ ගැට්ට දිගේ එල්ලිලා මම උඩට නගිද්දි ඉම්බුව ආයෙමත් මගේ ඇගේ එල්ලුනා...
උගේ වම් අත මගේ දකුනූ අතින් අල්ලගනිපු මම එල්ලිලා තාප්පෙට බඩගාගත්තා...
" රිද්ම... අනේ බං මාව බේරගනිං.... "
මගේ අතේ එල්ලුන ඉම්බුව එහෙම කිවුව මට මතකයි.... ඒත් යක්ෂයෙක් වගේ ආපි වතුර පාරට තාප්පෙ කඩාගෙනන මාව අනිත් පැත්තට වැටෙද්දි කලුපාට මහා වතුර පාර ඇතුලට උඹ ඇදිලා ගියා..... මගේ අත අල්ලන්න දික්කරපු අතත් ඒ විදියට දික් කරගෙනම.....
ඒ මේ ලෝකෙ ඉන්න එකෙක් උඹව දැකපු අන්තිම වතාව....
උඹේ මිනියවත් හොයාගන්න පුලුවන් උනේ නෑ...
ගාල්ලෙ ගොඩගපු හැම මිනී ගොඩකම.. අන්තිමපාරට මගේ දිහා බලල ජීවිතේ ඉල්ලපු උබේ ඒ ඇස් දෙකත් එක්ක මූන මම උඹලගෙ තාත්තත් එක්ක දවස් ගානක් හෙවුවා.... ඒත් උඹව ආයෙත් පාරක් දැකගන්න අපේ ඇස් පිං කරල නැතුව ඇති......
උඹ යන්න ගියා.. ආයෙ නොඑන්නම... එකම එක පාරක් උබේ දිහා බලාගෙන අඩන්නවත්... අපිට ඉඩක් නොතියම.....
මාව බේරගනිං කියල මගෙන් ජීවිතේ ඉල්ලපු උඹට.... එක දසමයක උදවුවක් කරන්න අවුරුදු ගානක් උබේ හොදම යාලුව වෙලා ඉදපු එකාට බැරි උනා...... මගේ අතේ එල්ලිලා " අනේ මාව බේරගනින් කියද්දි උඹව උඩට ඇදල ගන්න මට බැරි උනා.... උබේ ඇස් මගේ දිහා බලල ජීවිතේ ඉල්ලද්දි.... උඹට ඒක දෙන්න මට බැරි උනා මචං........
මට දහස් වතාවක් සමාවෙයන් ඉම්බු............!!!
සෙල්ලං කරන්නෙ නැතුව උඹ අපිත් එක්ක මූදෙ නාන්න ගියපු බව උඹලගෙ තාත්ත ඉස්සරහ මම අඩ අඩා කිවුවාම වෙනදට යකෙක් වගේඋඹට අල්ලං ගහපු උඹලගෙ තාත්ත මගෙත් බෙල්ල මිරිකල දාවි කියල මම හිතුවත්.. මාව තුරුල් කරගෙන පොඩි එකෙක් වගේ උඹලගෙ තාත්ත ඇඩුවා... ඒ මූන බලාගෙන උඹ මගේ අතේ එල්ලිලා ජීවිතේ ඉල්ලපු බව මට කියාගන්න පුලුවන් කමක් නෑ ඉම්බු... තාත්තගෙ පීනන්න බැරි පුතාව බෑ කියද්දි මූදෙ නාන්න එක්කගෙන ආපු... පීනල කප් ගහපු මට ඒ පුතාව ගෙදර එක්කන් එන්න බැරි උනා කියල කටක් ඇරල කියන්න පුලුවන් උනේ නෑ බං....
ආයෙත් මට සමාවෙයං බං.... උබේ හොදම යාලුවට සමාවෙයං.....!!!
හැම අවුරුද්දෙම වගේ මේ අවුරුද්දෙත් මම දැං පංසල් යනවා... ගිහින් පහනක් පත්තු කරලා මගේ ආගමේ විදියට උඹට පිං දෙනවා... උබේ ආගමේ විදියට උඹ උබේ දෙවියො ගාව ඇති... මගේ ආගමේ විදියට මම උඹට නිවන් සුව පතන්නම්....
ඉම්බු උඹට නිවන් සුව.....!!!
ප. ලි
කමෙන්ට් එකක් දාන්න හිතෙනවනම් මම හැම කෙනාගෙන්ම එකක් ඉල්ලන්නම්...
ඒ කාලකන්නි නමවත් කියන්න එපා..... .... ....
